31.07.2023
Ռմբակոծության ժամանակ սիրում էի քնել...դրսում մահն էր, իսկ ներսում կյանքի նշույլ ու հույս կար։
Դրսում էլ, ներսում էլ անելու բան չկար, դրա համար քնում էի և զարթնում, երբ ավարտվում էր ռմբակոծումը։
Ամեն ինչ խառնվել էր իրար... քուն, հոգնածություն, կանգնել, նստել, պառկել... դու դառնում ես ռոբոտ, ապրում ես այնպես, ինչպես պահը քեզ կթելադրի։ Էլ չես մտածում, որ մահանալու ես 70 տարեկանում` թոռներիդ քո երեզած ապագան նվիրելուց հետո։
Մտքերդ աղոթքներ են, որոնք ապրելու մասին են պատմում Ասծուն։ Ուղղակի ուզում ես ապրել, որովհետև մի բան կիսատ ա, որովհետև դու հաստատ կփոխվես, հա... էլ առաջվա նման թքած չես ունենա սեփական մտքերիդ, կյանքիդ ու շրջանցիկ քամիների վրա, որ կռճտացրել ես ատամներդ ու վազելով տաք անկյուն գտնել` սառած մատներիդ չտանջելու համար։
Հասկացել ես, որ առաջվա դժվարություններդ, ինչերից նեղվել ես, հիմա երազանք են դարձել քեզ համար։
Հին հասարակ օրերդ կգան կանցնեն դիմացովդ, անորոշությունն ու կարոտը կբռնեն կոկորդդ ու կսեղմեն ամբողջ ուժով այնքան ժամանակ, քանի դու ինքդ չես դուրս եկել խրամատից ու մերկ ձեռքերով վազել թշնամու վրա և հանել կենտ աչքերը, որ այս հողի տեղը ցավից մոռանա։
Հիմա դուրս եկե'ք ձեր խրամատից ռմբակոծության ժամանակ ու վազե'ք Արցախ, մի աշխարհ, որ բացառապես միայն հայինն է, սկսե'ք գնահատել այն, ինչ դեռ չեք կորցրել, դեռ ժամանակ ունեք։
Արմեն Քոչարյան
