19.05.2023
2020 թվականի 44-օրյա պատերազմի ավարտից հետո շատերը տարակուսած հարցրին՝ ինչո՞ւ են լռում մահացած երեխաների ծնողները, ինչո՞ւ են զոհվածների հարազատներն այդքան պասիվ, հազվադեպ բացառություններով, ինչո՞ւ դուրս չեն գալիս փողոց, չեն պաշտպանում իրենց որդիների տվածը։ Մինչդեռ պատասխանը երևում էր՝ 18-20 տարեկան տղաներին կորցրած ծնողների վիշտը չափազանց մեծ էր, և ոչ ոք իրավունք չուներ նրանցից պահանջելու քաղաքական և քաղաքացիական գործունեություն։
Այսօր իրավիճակը փոխվել է. Փաշինյանի ռեժիմին դիմակայելու առաջնագծում մահացած զինվորների ծնողներն են՝ ստեղծելով իրենց «Որդիների կանչը» կազմակերպությունը և ազդարարելով քաղաքական պայքարի սկիզբը։ Այն, ինչ տեղի ունեցավ մայիսի 17-ին, անկախ Աշոտիկի ենթադրյալ «առեւանգման» հետ ծրագրված կամ պատահական դեպքից, անխուսափելի էր. վաղ թե ուշ մահացած երեխաների ծնողներն ու նրանց մահվան մեղավորները պետք է բախվեին։ Որովհետև սա պարզապես պայքար չէ քաղաքական ռեժիմի հետ, սա շատ ավելի խորը և նշանակալից բախում է, որն ունի սրբազան, էքզիստենցիալ բնույթ Հայաստանի ճակատագրի համար։
Սա Հայաստանի պայքարն է հակահայկականության դեմ, որում հակահայաստանը պատերազմից հետո վերջին 2 ու կես տարվա ընթացքում ձեռք է բերել հազարավոր համախոհներ իր շարքերում՝ պատրաստ ծախելու և անտարբեր լինելու տեղի ունեցողի հանդեպ: Երկիրը խճճել է իր լայնածավալ ստի ու ուղեղների լվացման մի ամբողջ կայսրություն ստեղծելու շնորհիվ Արծրունով Հովհաննիսյանների մեդիա բանակը։
Իսկ ճշմարիտ Հայաստանը նույն ժամանակահատվածում խորապես հիասթափվեց քաղաքական ուժերից, կորցրեց հավատը քաղաքական պայքարի նկատմամբ և իրավիճակի փոփոխության հույսը, թաքնվեց իր ցավի ու հուսահատության մեջ։
Եվ հենց զոհվածների ծնողներն են, որ երկրին նվիրել են ամենաթանկը և չունեն քաղաքական հավակնություններ, չծանրաբեռնվել անցյալի մեղքերի բեռով և չվախենալ կորցնելուց, քանի որ նրանք արդեն կորցրել են ամենաթանկը: Դառնալ այն շարժիչ ուժը, որը նոր շունչ ու նոր հույս կհաղորդի նրանց, ովքեր չհաշտվեցին ու չվարժվեցին Արցախի ու Հայաստանի կորստի մտքին։
