04.08.2023
Մայիսին երկու հայ զինծառայողներ ադրբեջանցիների կողմից առևանգվել էին Հայաստանի Հանրապետությունից, իսկ ավելի ուշ որպես դիվերսանտ դատվել Ադրբեջանում։ Հուլիսին և օգոստոսին չորս օրում առևանգվել են նաև արցախցի 68 և 61-ամյա բնակիչներ։ Պաշտպանության նախկին նախարար Վաղարշակ Հարությունյանը Գորիս-Կապան ճանապարհին ադրբեջանական ձեռքում հայտնվածներին խորհուրդ էր տալիս զանգահարել ԱԱԾ։ Բայց ագրեսորի կողմից պարտադրված մարտական գործողություններին մասնակցելու համար ռազմական հանցագործներ լինելու մեջ մեղադրվողների համար, կարծես թե, զանգահարելու իմաստ չկա:
Ալիևը հրաժարվում է Բրատիսլավայում Արցախի ղեկավարության հետ բանակցություններից՝ Միացյալ Նահանգների հովանու ներքո՝ փոխարենը ընտրելով «պատերազմական հանցագործներին» դատել Բաքվում։ Նա Ստեփանակերտի հետ ուղղակի բանակցությունները կարծես ապարդյուն է համարում, իսկ նրանք, ովքեր կամովին չեն գալիս, բռնի ուժով տանում են, ինչպես երևում է Վագիֆ Խաչատրյանի և Ռաշիդ Բեգլարյանի հետ՝ օգտագործելով տարբեր մեթոդներ՝ նրանց Ադրբեջանի վերահսկողության տակ ինտեգրելու համար։
Մինչ կարգավորման բանակցությունները ընթանում են «տարածքներ կարգավիճակի դիմաց» բանաձեւով, լուրեր են պտտվում, որ դրանք ընթանում են «տարածքներ՝ խաղաղության դիմաց» հիման վրա։ Փաշինյանի գործողությունները վկայում են այն մասին, որ նա պատրաստ է հանձնել Արցախն առանց երաշխիքների՝ Հայաստանը թողնելով խոցելի՝ դրանով իսկ ազատելով Ալիևի ձեռքերը։
Հուլիսին կայացած մամուլի ասուլիսի ժամանակ Փաշինյանի հակակրանքն Արցախի հանդեպ ակնհայտ երևաց նրա՝ «Հանուն ինչի՞ զոհաբերեմ Հայաստանին, ես չեմ զոհաբերի Հայաստանը հանուն Արցախի, դա չի լինի» թեզով։ Նա կրկնում է 2008 թվականին ցուցարարներին ուղղված կոչը, որտեղ խոսում էր ղարաբաղցիների դեմ:
Պետական նախարար Գուրգեն Ներսիսյանը Փաշինյանին մեղադրեց Լաչինի միջանցքի շրջափակման գլխավոր մեղավորը լինելու մեջ։ Փաշինյանն իր հերթին կարծես թե շահագրգռված չէ փրկել 120 հազար հայրենակիցների, որոնք կանգնած են էթնիկ զտումների առաջ, քանի որ իրեն համարում է միայն Հայաստանի 29800 քառակուսի կիլոմետր տարածքի պատասխանատուն։
Օրերս Դավիթ Տոնոյանի ելույթը՝ 1,5 տարվա ազատազրկումից հետո, փորձեց «գերագույն հրամանատարից» հեռացնել 44-օրյա պատերազմում կրած պարտության մեղքը։
Փաշինյանի գործողություններն ու անգործությունը հանգեցրել են լուրջ հետեւանքների, այդ թվում՝ տարածքային կորուստների, էթնիկական զտումների, Արցախում հումանիտար աղետի։ Վարչապետի պաշտոնում նրա շարունակական ղեկավարության լեգիտիմությունը կասկածի տակ է դրվում: Մայիսին առևանգված զինվորների ճակատագիրը ընդգծում է Սյունիքի, Գեղարքունիքի, Վայոց Ձորի և Երևանի բնակիչների անապահովությունը։ Ալիևի անկաշկանդ հետապնդումը հայերի նկատմամբ մտահոգիչ է.
Փաշինյանի քարոզարշավը փորձում է հայերին բաժանել հայաստանցիների և ղարաբաղցիների՝ միաժամանակ ահագնացնելով հումանիտար ճգնաժամը։
