05.02.2025
Արմեն Կիրակոսյանը հեռացավ՝ թողնելով մի ժառանգություն, որը միայն պաշտոնների ու կոչումների թվարկումը չէ։ Նա հեռացավ՝ իր գործերով, իր սիրով, իր անմար կրակով տաքացրած մշակույթի ու հայրենիքի հողը թողնելով մեզ։
Նա եղել է քաղաքական գործիչ, ինժեներ, հասարակական գործիչ, բայց նախևառաջ՝ հայրենասեր, որը հոգի էր դնում ամեն ինչի մեջ, ինչին ձեռք էր տալիս։ Եվ ամենամեծ նվերներից մեկը, որ նա թողեց մեր մշակույթին, ստվերների թատրոնն էր՝ մի մոռացված արվեստ, որ նրա ջանքերով նորից լույս աշխարհ եկավ։
Ստվերների թատրոնը, այդ խորհրդավոր ու կախարդական աշխարհը, որտեղ լույսն ու խավարը միահյուսվում են՝ պատմելու անտեսանելի պատմություններ, Կիրակոսյանի համար պարզապես արվեստ չէր։ Դա նրա հավատարմության խոստովանությունն էր հայկական ավանդույթներին, անցյալի խորքերում թաքնված գանձերին։ Նա տեսնում էր այն, ինչ ուրիշները չէին նկատում, լսում էր այն, ինչ պատմության շերտերի տակ էր կորչում։
Նա վերցրեց ստվերների թատրոնի հին հայկական ձևերը, փչեց նրանց մեջ նոր կյանք ու դարձավ նրանց նորածնության կնքահայրը։ Նա վստահ էր, որ ստվերները ոչ թե անցյալի ուրվականներ են, այլ լուսավորության աղբյուր։ Կիրակոսյանը միացրեց հինն ու նորը՝ հայկական ավանդական թատրոնը ներկայացնելով նոր սերունդներին, որ նրանք հիշեն, որ հայկական մշակույթը միայն գրքերից ու երգերից չէ կազմված, այլ նաև ստվերների խորքում թաքնված, բայց լույսի մեջ հայտնվող պատմություններից։
Բայց նրա կյանքը միայն մշակույթով չէր սահմանափակվում։ Նա քաղաքական ու պետական գործիչ էր, որի խոսքը միշտ կշիռ ուներ։ 1993-1997 թվականներին Կիրակոսյանը զբաղեցրեց թեթև արդյունաբերության և արդյունաբերության նախարարի տեղակալի պաշտոնները՝ իր գիտելիքներով ու տեսլականով նպաստելով Հայաստանի տնտեսության զարգացմանը։
1995 թվականին նա դարձավ ՀՀ Ազգային ժողովի պատգամավոր՝ մինչև 1999 թվականը լինելով ֆինանսավարկային, բյուջետային և տնտեսական հարցերի մշտական հանձնաժողովի անդամ։ Նրա սրտացավ վերաբերմունքը երկրի տնտեսական հիմնախնդիրներին հստակ երևում էր նրա գործունեության մեջ։ Նա ջանքեր էր գործադրում, որ Հայաստանի տնտեսությունը կայունանա, որ հայրենիքի ապագան ամուր լինի։
Կիրակոսյանի քաղաքական ուղին միայն ներսում չէր սահմանափակվում։ Նա ակտիվ դեր ուներ միջազգային համագործակցության մեջ՝ լինելով հայ-իրանական և հայ-եգիպտական միջկառավարական հանձնաժողովների նախագահի տեղակալ, ինչպես նաև մասնակցելով հայ-ռուսական և հայ-ուկրաինական խորհրդարանական հանձնաժողովների աշխատանքներին։ Նրա համար Հայաստանը մեկուսացած երկիր չէր․ այն պետք է լիներ բաց աշխարհին, պետք է հարգվեր, լսվեր և արժանանար համաշխարհային համագործակցության։
Նա նաև Հայկական Կարմիր խաչի ընկերության գլխավոր քարտուղարն էր 1997-2001 թվականներին, որտեղ նրա մարդասիրական գործունեությունը հասավ նոր բարձունքների։ Նրա համար քաղաքականությունը ոչ թե ինքնանպատակ կարիերա էր, այլ հնարավորություն՝ ծառայելու ժողովրդին։
Այսօր նա չկա, բայց նրա ձեռքով վերածնված ստվերները դեռ կպարեն ու կպատմեն մեր ժողովրդին նրա սեփական պատմությունները։ Կպատմեն լուռ, բայց՝ խորը, ինչպես Կիրակոսյանն էր՝ մարդ, ով ամենաբարձր բաները արտահայտում էր լռության, նվիրվածության ու լույսի միջոցով։
Հոգիդ լույսերի մեջ հանգչի, պարոն Կիրակոսյան։ Ձեր ստվերները կշարունակեն իրենց պարը։
