13.09.2024
Արշակ Դաբաղյանն ու իր ուսուցիչը՝ Մանուշակ Ստեփանյանը
Կորստի հանդարտ խորքերում որոշ սրտեր բարություն ստեղծելու միջոց են գտնում, իսկ 2013-ի ամռանը ողբերգականորեն կարճվեց խոստումնալից 19-ամյա երիտասարդ Արշակ Դաբաղյանի կյանքը։ Նրա անժամանակ մահը խոր դատարկություն թողեց իր ընտանիքի, դասընկերների և ուսուցիչների կյանքում:
Այնուամենայնիվ, այս վշտի ստվերում, նրա ուսուցիչ Մանուշակ Ստեփանյանի մտքում ծնվեց մի զորեղ բան՝ վիշտը ուրիշների համար հույսի վերածելու երազանք, նախաձեռնություն, որը կկրի նրա անունը և կշարունակեր սիրո և հոգատարության նրա ժառանգությունը:
«Արշակ Դաբաղյանի անվան Մայր Մանե» կազմակերպությունը հիմնադրվել է կորստի ցավը գերազանցող առաքելությամբ։ Դա կոչ էր բարություն ցուցաբերել երեխաներին, ովքեր տառապում, հատկապես նրանց, ովքեր ծնվել են հազվագյուտ խանգարումներով, ինչպիսին է ՄՈՒԿ-ը, ինչպես Արշակը: Այն, ինչ սկսվեց որպես սրտանց նախաձեռնություն, բարեգործական համերգների կազմակերպումը՝ Գագիկ Գինոսյանի նման հայտնի արտիստների և «Կարին» և «Ծովակ» անսամբլների մասնակցությամբ, արագ վերաճեց մի շարժման, որը կանդրադառնար ամբողջ Հայաստանի և նրա սահմաններից դուրս:
Իր հիմքում կազմակերպության տեսլականն էր կամուրջ ստեղծել հայ ժողովրդի կարեկցանքի և հիվանդության դեմ պայքարող երեխաների կարիքների միջև:
Թափանցիկությունը կազմակերպության ուժն էր. յուրաքանչյուր երեխայի պատմությունը, բժշկական փաստաթղթերը, բուժման ծախսերը հասցվում էին աշխարհասփյուռ հայությանը՝ կոչ անելով կապ հաստատել և օգնել հենց երեխաների ծնողներին: Արդյունքներն արտառոց էին: Կազմակերպության ջանքերը հնարավորություն տվեցին բարի և սրտացավ հայերի օգնությամբ շատ երեխաների ստանալ այն բժշկական օգնությունը, որն իրենց խիստ անհրաժեշտ էր:
Երբ Հայաստանը կոչ արեց իր որդիներին պաշտպանել հայրենիքը, կազմակերպության հիմնադիր Մանուշակ Ստեփանյանի կրտսեր որդին պատրաստ էր կանգնած՝ ուս ուսի տված իր մոր հետ, ով ծառայելու իր կիրքը ուղղում էր զինվորներին աջակցելուն: Պատերազմի ռազմաճակատից մինչև ներքին ճակատ, յուրաքանչյուր զինվորի մարտահրավերը դարձավ իրենը:
Ամեն կիրակի օր Մայր Մանեի թիմը երջանկահիշատակ Գագիկ Գինոսյանի հետ անցկացնում էր սահմանամերձ բնակավայրերում տեղակայված զինվորների հետ՝ իրենց հետ բերելով ջերմություն և պար:
Տարիների ընթացքում կազմակերպության ուշադրությունն ընդլայնվեց՝ ներառելով զոհված զինվորների ընտանիքները: 2016-ի ապրիլյան սրտացավը նոր վճռականություն բերեց, քանի որ նրանք աշխատեցին վիրավորներին հնարավորինս օգնություն ցույց տալու համար: Նրանք բուժում էին կազմակերպում արտասահմանում, բայց նաև հանդես էին գալիս Հայաստանում առաջադեմ բժշկական հաստատություններ կառուցելու օգտին՝ ապահովելով, որ ռեսուրսները մնան երկրում՝ ավելի շատ կարիքավոր մարդկանց օգուտ բերելու համար:
Ազգի ապագայի հանդեպ այս սերը նաև ոգեշնչեց հայրենասիրության մի շարք դասեր Հայաստանի մարզերի դպրոցներում, որտեղ ներկայացվեցին ֆիլմեր և դասախոսություններ, որոնք ոգեշնչեցին երիտասարդ մտքերը: Այս նախաձեռնությունների հիմքում ընկած էր նվիրումը՝ ցույց տալու, որ հերոսները երբեք չեն մահանում. նրանք ապրում են ազգի հավաքական հիշողության և արժեքների մեջ: 2016 թվականից ազգային հերոսներին մեծարելու այս ոգին սնուցվում է «Նարեկացի» արվեստի միությունում ամենամսյա մշակութային ծրագրերի միջոցով, որտեղ նշվում են ինչպես հայ լուսավորիչները, այնպես էլ անսխալ հերոսները:
Հետադարձ հայացք գցելով ճամփորդությանը, կազմակերպությունն այնքան շատ բան է արել առանց ֆինանսական աջակցության՝ միայն ընտանիքի, ընկերների, ուսանողների, լրագրողների և ողջ աշխարհից հայերի անմնացորդ նվիրումով: Դա վկայում է համայնքի ուժի մասին, թե որքան հեռու կարող են պատճառ ունենալ սերն ու նպատակը: Դժվարության յուրաքանչյուր պահի շնորհք կար, և ամեն մարտահրավերի միջով՝ հավատք:
Այսօր «Արշակ Դաբաղյանի անվան մայր Մանեն» կանգնած է որպես Արշակի հիշատակի կենդանի հուշարձան, վառ օրինակ, թե ինչպես սերը կարող է նույնիսկ ամենախոր վիշտը վերածել բարի ուժի։ Մինչ հիմնադիրը խորհում է անցած ճանապարհի մասին, մի բան պարզ է. աստվածային նախախնամության ձեռքով օրհնված այս կազմակերպությունը պահպանել է ոչ միայն անունը, այլև կարեկցանքի և միասնության ժառանգությունը: Եվ դրանով այն հյուսել է Արշակի ոգին Հայաստանի ապագայի բուն հյուսվածքի մեջ:
Լյուսիկ Բաբայան
Opmerkingen